Antropologiczno-biblijne i religijno-duchowe wymiary pielgrzymowania z konkretnym przykładem w Medziugorju

IV. Jezus pielgrzym

Z biegiem historii, w pełni czasów, sam Bóg przez swego Syna Jezusa Chrystusa staje się człowiekiem i wychodzi na spotkanie człowiekowi, i pragnie go przywrócić do "domu pokoju". Dlatego możemy powiedzieć, że Jezus także jest pielgrzymem, ale On co innego zapowiadał - przez swą pielgrzymkę ziemską nie poszukiwał Boga, lecz człowieka i dawał mu boską, prostą drogę do pokoju, który pochodzi od Boga, bo On daje pokój (por. J 14, 27). Jego ucieleśnienie jest początkiem Jego pielgrzymowania, kontynuowanego w momencie, gdy Józef i Maryja przynieśli Go do świątyni, by przedstawić Go Panu jako pierworodnego, wedle przepisu prawa, aby każdego pierworodnego przedstawić Panu (por. Łk 2, 22-26).

Jezus mając 12 lat poszedł dalej drogą pielgrzyma. W myśl przepisu prawa poszedł wraz z rodzicami do Jeruzalem (por. Łk 2, 41), by pokłonić się w świątyni, tak jak nakazywał dawny przepis prawa: "Trzy razy w roku zjawić się winien każdy twój mężczyzna przed Panem, Bogiem swoim" (por. Wj 23, 17). W czasie działalności publicznej Jezus od czasu do czasu z okazji świąt pielgrzymuje (por. J 2, 13; 5, 1). Dla Jezusa odchodzenie na wzgórza, post na pustyni i śmierć na górze poza miastem są przystaniami na jego drodze pielgrzyma, zaś na górze wniebowstąpienia kończy swoją ziemską drogę (por. Mt 5, 1-2; 4, 1-11; J 19, 17; Dz 1, 6-12).

Składając uczniom obietnicę, że będzie z nimi posyła ich na krańce świata, a swą obecność realizuje przez obecność eucharystyczną i tym sposobem idzie wraz ze swym ludem przez wieki na krańce ziemi i aż do skończenia czasów. Papież w dokumencie "Pellegrinaggio", nr 29, rozważając pielgrzymowanie ludzkości pisze: "Marsz ludzkości, który ma miejsce wśród napięć i przeciwności, skierowany jest więc w nieoszukańczej pielgrzymce do Królestwa Bożego, które Kościół powinien zwiastować i realizować odważnie w pełnej lojalności i wytrwałości, bo wezwany został przez Pana, by być solą, zaczynem, światłością i miastem na górze. Tylko tak otworzą się drogi, na których spotkają się miłość i wierność, a prawda i pokój ucałują się (Ps 85, 11). W tym pielgrzymiej drodze Kościoła, ludu Bożego i całej ludzkości wezwany jest każdy chrześcijanin". "Dla chrześcijanina pielgrzymka jest świętowaniem własnej wiary, manifestacją kultową, którą należy żyć w wierności tradycji, z intensywnym uczuciem religijnym i jako realizacja istnienia paschalnego (Pellegrinaggio nr 32).

Krótko mówiąc sensem pielgrzymowania jest poszukiwanie Boga, który objawił się w różnych czasach i na rozmaite sposoby i w różnych miejscach. Lecz aby spotkanie z Nim urzeczywistniło się podczas pielgrzymowania, człowiek musi pozostawić na jakiś czas pozostawić życie codzienne i ruszyć w drogę, i sławić Stwórcę w modlitwie i kulcie chwały, tak by Bóg mógł wyzwolić go od starego zaczynu grzechu i złości i ponownie skierować jako pielgrzyma do Królestwa Bożego.

Dlatego też w centrach pielgrzymkowych musi być dobrze uformowany rodzaj posługi kapłańskiej, który będzie służył pielgrzymom.