Antropologiczno-biblijne i religijno-duchowe wymiary pielgrzymowania z konkretnym przykładem w Medziugorju

Other languages: English, Deutsch, Français, Hrvatski, Italiano, Polski

V. Pielgrzymka - Wyjście i Wejście

Z tego co dotychczas powiedzieliśmy wynika, że należy uczynić wszystko, by człowiek, taki jaki jest we własnej rzeczywistości antropologiczno-psychicznej i religijno-psychicznej wyruszył w drogę, miał motywację, otworzył się i przyjął, spotkał i został na drodze z Bogiem, który pozostaje mu wierny. Bóg objawia się w miejscach pielgrzymowania w wyjątkowy sposób przez Biblię i poszczególnym ludziom. To jest to, co człowieka motywuje, by porzucił swoją codzienność i poszedł do tych miejsc. Po pierwsze Bóg daje mu odczuć swoją obecność i w tej intencji, by człowiek, poszukujący umiłowanej obecności, wreszcie ją odnalazł. W przeżywaniu tej obecności doświadczy on wyzwolenia od ciężarów, nagromadzonych w czasie ziemskiej drogi pielgrzyma, które są następstwem własnej słabości i grzechu, jak i słabości i grzechu innych ludzi.

Po wyzwoleniu z ciężaru grzechu i jego następstw musi nastąpić doświadczenie pokoju, radości, miłości, nadziei, ufności i decyzji przyjęcia obecności Pana we własnym życiu oraz uczynienia wszystkiego, by ta obecność pozostała i by człowiek, gdy życie odseparuje go od boskiej obecności ponownie jej szukał i realizował. Im głębsze jest doświadczenie pokoju i miłości, tym łatwiej będzie mu pozostać na drodze wraz z Bogiem i z tym większą determinacją będzie się bronił przeciwko wszystkiemu, co oddziela go od Boga.

Aby człowiekowi łatwiej było się wyrwać z śmiertelnych objęć grzechu i wyzwolić z jego następstw, w każdym centrum pielgrzymkowym należy uczyć rożnych form spotkania z Bogiem. Według objawienia biblijnego i doświadczeń proroków najpierw jest WEZWANIE, by człowiek wyszedł poza mury miasta, pozostawił życie codzienne i poszukał spokojnego, cichego miejsca, (w języku biblijnym - by poszedł na pustynię), potem wezwanie do wyjścia i wejścia na górę, gdzie prorocy modlili się przed Panem, by powrócić ponownie na swoje miejsce, do swego miasta i dalej wykonywać swe zadanie. W praktyce pielgrzyma w Biblii najważniejsza była jednak świątynia jako centrum gromadzenia się ludu wierzącego. W czasie pobytów w miejscach, dokąd byli wezwani, wierni MODLILI SIĘ I POŚCILI. W świątyni składane były ofiary, wychwalało się kult i miało miejsce POJEDNANIE Z BOGIEM I Z LUDŹMI. Pielgrzymi powracali odnowieni i gotowi PRZYJĄĆ swoje zadania, czynić dobro, troszczyć się o sieroty i wdowy.

Innymi słowy - pielgrzym przychodzi ze swymi pragnieniami i pod ciężarem trudności, grzechów i ich następstw, więc należy mu na miejscu pielgrzymowania umożliwić, by wszystko to zobaczył w świetle Bożej miłości i miłosierdzia, i przeżył prawdziwość słów Jezusa, który wzywa by przyszli do niego wszyscy obciążeni i utrudzeni, obiecując, że ich pokrzepi i obdarzy pokojem (por. Mt 11, 28). Tak więc trzeba pomóc pielgrzymowi, by na drodze pielgrzymowania naśladował biblijnego pielgrzyma, by miał czas, tj. nie pozwolił się porwać pośpiechowi, zwłaszcza w kontekście turystycznego zwiedzania okolicy i różnych ciekawostek. Pielgrzym musi się zatrzymać, musi mieć czas, musi pójść na górę i musi spotkać w świątyni Pana, który wybacza i obdarza pokojem.

Poprzednia : IV. Jezus pielgrzym
 

Aby Bóg żył w waszych sercach, musicie kochać.

`