Nowe Ruchy i Społeczności Religijne

Wprowadzenie: Nowe formy życia ewangelicznego jako dar Ducha Świętego i „ znaki czasu"

Kiedy zapytamy o najbardziej niezwykłe „ znaki nadziei" dzisiejszego Kościoła bardzo często usłyszymy w odpowiedzi „ nowe społeczności i ruchy religijne". Na pewno jest to słuszna odpowiedź, gdyż - patrząc całościowo - przedstawiają one autentyczną chrześcijańską odpowiedź na wyzwanie postawione wierze w cywilizowanym świecie [( por. Medard Kehl S) „ Communio - tracąca kolor wizja?" w „ Głosy czasu" zeszyt 7/1997, 453 ( „Communio - eine verblassende Vision?" in Stinmen des Zeit, heft 7/1997, 453)]. Dokumenty soboru wysunęły na plan pierwszy solidarność całego ludu Bożego w misji i powołanie Kościoła skierowane do świata. Również synody biskupów ostatniej dekady potraktowały wspólnotę w Kościele jako dar Ducha Świętego - wielość charyzmatów i sposobów życia:

a) Powołanie i misja świeckich ( 1987 r.)

b) Formacja kleru ( 1990 r.)

Życie poświęcone Bogu ( 1994 r.)

Niniejsza praca próbuje zbadać nowe ruchy religijne i ich społeczności, przy czym opisuje ona, zarówno szczególnie ważne cechy i wspólne elementy wiodące tych ruchów, jak i potencjalne zagrożenia i problemy. Chcemy unaocznić centralną wypowiedź Kościoła, która może być nazwana słowem wstępnym czy też przedmową do wszelkich form apostolstwa świeckich. W nowym kodeksie prawa kanonicznego z roku 1983 w przepisie prawa (paragrafie - canon) 215 zostało powiedziane:

„ Wierzącym wolno zakładać i prowadzić związki dla celów Caritasu lub pobożności albo do wspierania chrześcijańskiego powołania w świecie oraz odbywać zebrania, aby wspólne realizować cele". To prawo tworzenia związków i zrzeszeń ustalił już Sobór Watykański II w dekrecie o apostolstwie świeckich „ Apostolicam actuositalem" ( por. AA 19). Daje to prawną podstawę wszystkim organizacjom ( zgromadzeniom) w Kościele, począwszy od naszego zebrania aż do najwyższych form życia wspólnotowego, takich jak zakony i instytucje świeckie