Artykuły a Nowośći r. 2008

Około 1 stycznia mała uliczka w Bijakovici ponownie ujrzała gromadzące się wielkie tłumy pielgrzymów. Istotnie, po dziewięciu miesiącach nieobecności z powodu zdrowia Vicka ponownie ukazała się na schodach! Jednakże nie podjęła swego zwykłego rytmu 3 dni w tygodniu jak w marcu tego roku, do kiedy powinna zakończyć się terapia jej łopatki. Vicka wiele cierpiała podczas tych ostatnich miesięcy, ale potrafiła się pogodzić z tą sytuacją wyraźnie negatywną: ileż to dziesiątek tysięcy osób mogłoby być przez 9 miesięcy dotkniętych jej pięknym świadectwem i wrócić do Boga?! Dlaczego Bóg pozwolił na długie milczenie tego wspaniałego świadka? Jaką korzyść miał zachowując ją na uboczu, gdy nie mogła się poruszać i pracować, a upominały się o nią tłumy przybyłe ze wszystkich krajów?

Byłam szczęśliwa słysząc te tak natchnione słowa Vicki o Wielkim Poście, zebrane przez pewnego pielgrzyma:

“Najczęściej patrzymy na Wielki Post jak na czas, w którym dokonuje się ofiar lub praktykuje się wyrzeczenia porzucając kawę, alkohol, czekoladę, papierosy, telewizję, lub to, do czego jesteśmy najbardziej przywiązani. Ale musimy odmawiać sobie tych rzeczy z miłości do Jezusa i Maryi i czuwać nad tym, żeby z tego nie czerpać chwały osobistej. Często z niecierpliwością oczekujemy końca tych 40 dni, żeby móc na nowo pić, znowu zasiąść przed telewizorem, itd...,ale to nie jest dobry sposób, żeby przeżyć Wielki Post!

W połowie marca kilku studentów z Uniwersytetu Notre Dame (Stany Zjednoczone) przyjechało na ferie wiosenne do Medjugorja. Spotkali tam ojca Mike’a z Kanady, który poświęcił im czas, dodawał otuchy i dzielił się z nimi swymi doświadczeniami. Pewnego wieczoru przekazał im świadectwo ze szczególnym przesłaniem:

Wyświęcony na księdza w wieku 26 lat, sześć miesięcy później został ofiarą bardzo ciężkiego wypadku samochodowego. Będąc w szoku, znalazł się w tunelu ze światła i wiedział, że to była brama Nieba. Wtedy doświadczył intensywnej radości i pełni, jakiej nigdy nie znał. Idąc na spotkanie z Panem, był wypełniony pokojem. Lecz wtedy uświadomił sobie, że ktoś go prosił, żeby powrócił do życia ziemskiego, ponieważ jego dzieło nie zostało ukończone. Opowiada, że powracając miał niewiarygodne pragnienie mówienia wszystkim tym, których spotkał, że życie jest krótkie, że Bóg istnieje i że nie możemy tracić nawet chwili na sprawy o mniejszym znaczeniu niż Bóg. Dlatego to obudził się w szpitalu.