Medziugorje i Nowa Ewangelizacja

Ruchy religijne w Kościele i w Medziugorju

Kościół Jezusowy od początku zdawał sobie sprawę, że swe istnienie zawdzięcza działaniu Ducha Świętego, którego Pan obiecał i w odpowiednim czasie posłał (por. Łk 24,49; Dz 1,4; 2,1; J 14, 16-26; 16,7-14). Nie dotyczy to jedynie prawspólnoty w Jerozolimie, która otrzymała obietnicę od Jezusa, ale również każdej innej wspólnoty. Tak więc Paweł przypomina Galatom, że „zaczęli z Duchem", a Tesaloniczan wzywa: „Ducha nie gaście" (1Tes 5,19). Chrześcijan rzymskich napomina, by „nie brali wzoru z tego świata", lecz by „przemieniali się przez odnawianie umysłu, aby umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża" (Rz 12,2). Paweł znowu zakłada, że Duch Święty jest siłą odnowy, która poprzez chrzest jest obecna w chrześcijanach (por. Rz 8,9). Z pewnością nie jest to definitywne zakończenie zbawienia, lecz jedynie pierwsze owoce Ducha, wystarczające jednak, by chrześcijanin wraz z całym stworzeniem przetrzymał „bóle rodzenia", przez które musi jeszcze przejść (8,23-27).

Na tym fundamencie Kościół przez stulecia ukształtował świadomość, że Kościół stale powinien się odnawiać" („Ecclesia semper reformanda"). Duch Święty w różnych czasach znajdywał nowe sposoby, żeby wewnętrzny żar i życie doszły do głosu w coraz to nowych formach. „Słowo o Kościele, który musi stale się odnawiać przez stulecia, było ważnym akcentem w historii. Ciągle od nowa pojawiają się wewnętrzne ruchy, próbujące żyć radami ewangelicznymi, np. wspólnoty zakonne założone przez Benedykta z Nursji, Bernarda z Clairvaux, Franciszka z Asyżu i Ignacego Loyoli" ⁽¹⁾ .

Należy przyznać, że wszystkie wspomniane jak również liczne inne zakony, w swoim czasie były znakiem głębokiej odnowy Kościoła. Ich charyzmat świecił przez stulecia i był wyraźną pieczęcią dla całego życia religijnego Kościoła i świata. Dlatego samo pojęcie „naśladowania Chrystusa" w nauce religii i w teologii było ograniczone jedynie do zakonników, co z pewnością nie jest zgodne z duchem Nowego Testamentu. Nowy Testament nie kształtuje podwójnej moralności: dla jednych jedynie droga przykazań, a dla drugich bardzo wysokie wymagania. Istnieje tylko jeden i to wspólny ideał życia chrześcijańskiego, a jest nim naśladowanie Jezusa Chrystusa. Dotyczy to całego Kościoła wszędzie i w każdym czasie. Inną sprawą jest, że ten ideał może się realizować w rozmaity sposób.

Sobór Watykański II próbował to poprawić, wskazując na godność, ważność i powołania świeckich we współczesnym Kościele. W Konstytucji Dogmatycznej o Kościele czytamy: „Toteż, ludzie świeccy, jako poświęceni Chrystusowi i namaszczeni Duchem Świętym, w przedziwny sposób są powołani i przygotowani do tego, aby rodziły się w nich coraz obfitsze owoce Ducha" (KK nr 34). Sobór potwierdził to, co działo się w Kościele. Tym samym dodał jeszcze więcej motywacji nowym ruchom. Obok istniejących już ruchów religijnych, takich jak: Fokolarini, Cursillo, Opus Dei, Communione e Liberazione, Spotkania Małżeńskie (Marriage Encounter), po Soborze pojawiły się również inne formy odnowy w Duchu. Odnowa ogarnęła zarówno poszczególnych wiernych, różnych stanów, ożywiając w nich łaskę przyjętych sakramentów, jak i całe wspólnoty parafialnej. Celem wszystkich ruchów jest próba stworzenia formy religijności właściwej dla obecnych czasów, „religijność dla odnowy ludzkiego myślenia i woli w Duchu Ewangelii, powiązanej z pragnieniem doświadczenia wiary we wspólnocie. Otwiera to nowe podejście do modlitwy, Słowa Bożego i sakramentów." ⁽²⁾

Możemy powiedzieć, że takie są date koordinate wewnątrz których można umieścić Medziugorje, jako szczególny fenomen religijny naszych czasów. W Medziugorju od samego początku kreuje się wyraźnie świecka religijność, gdyż wizjonerzy są laikami, a ich orędzia znajdują największy oddźwięk właśnie wśród świeckich, motywując ich, do coraz gorliwszego odnawiania Ducha Ewangelii i otwierania się na modlitwę, Słowo Boże i sakramenty. Od samego początku w medziugorskim Kościele w centrum znajduje się Eucharystia, głoszenie Słowa Bożego, sakrament pokuty i modlitwa. Wszystko to przeżywa się w pewien nowy i mocniejszy sposób. Tak rozumiane Medziugorje nie może być wciągnięte w jakikolwiek ze znanych ruchów religijnych, lecz jest to ruchem, który w bardzo dużej mierze przyczynia się do odnowy Kościoła na całym świecie. Medziugorska religijność nie jest jakimś ruchem religijnym w Kościele, lecz Kościołem w ruchu. Medziugorje może zainteresować wszystkich, zarówno wiernych świeckich, jak i teologów, kapłanów, biskupów i kardynałów. Gdy połączymy wspomniane elementy religijności medziugorskiej, wydaje się wtedy, że najlepiej opisać i zdefiniować to co dzieje się w Medziugorju może określić tak często nadużywane pojęcie „Nowa ewangelizacja".